W tym roku Loża Krytyków towarzysząca Festiwalowi Kamera Akcja ponownie gości w progach Pełnej Sali. Poniżej znajdziecie oceny filmów z pierwszego dnia festiwalu wystawione przez krytyczki, krytyków i osób związanych z kinem, które uczestniczą w łódzkim wydarzeniu. 16. odsłona FKA trwa od 23 do 26 października.
FRANZ KAFKA
Najciekawsza Holland od lat – doceniam przekorę w przeciwstawieniu się sprzedawania Kafki robiąc o nim kolejny film, żałuję, że odrobinę straciłem brzytwę w koncentracji w drugiej połowie, ale dalej jestem mocno na tak.
Jest spoko. Bardzo podoba mi się współczesna perspektywa i wstawki humorystyczne (jezioro, ziemniaki) i cały zamysł na fabułę: skoro nie potrafimy do końca zrozumieć fenomenu Kafki, ale wciąż próbujemy, to ja Wam dam moją impresję na ten temat. Co szanuję! A choć podobał mi się, raczej nie będzie długo kołatać się po mej głowie. I sorry, ale jakkolwiek by nie był fajny, na nominacje nie ma szans!
Eksperymenty formalne i myślowe pani Agnieszki godne pochwał i godne Kafki. A jednak mimo groma eksperymentów, mało tu filmu i łatwo się od tej prywatnej impresji odbić. Do „Franza” bez kawki nie podchodź.
Z Franzem na Kafce, czyli wariacja biograficzna słynnego pisarza w quasi mockumentalnym stylu i wieloma innymi elementami filmowej gramatyki. Bogactwo czy nadmiar? Przede wszystkim forma wolna od ograniczeń, choć nie od przedłużonych momentów. Mimo to – polecam!
Jest najlepszy gdy obśmiewa komercyjną mitologizację kreatywnym mieszaniem fikcji z dokumentem, ale ja w tym filmie widzę raczej fascynację reżyserki niż fascynującą postać.
Jak na film opowiadający o łakomym kapitalizowaniu Kafki, „Franz” wydaje się bardzo antykapitalistyczny. Brawa. Poza tym: aktualny, trudny do zaszufladkowania i wybornie zrealizowany.
Holland jakimś cudem udało się zrobić nudny film o Kafce. Pusta zabawa formą i montażem oraz brak story. Holland dworuje sobie też z merchu w Pradze. Ale co w tym złego ? Kafka to symbol Pragi, tak jak np. Mozart Wiednia. A on jest tam wszędzie. Czuję, że nominacji do Oscara jednak nie będzie. Polacy powinni byli wg mnie wysłać Chopina. Poza tym, czemu Polska wysłała film, który z Polską niemal nie ma nic wspólnego? Ciekawe, że Czechy nie wystawiły Kafki do Oscara. Bo chociaż Kafka jest ich, to tym filmem braciom Czechom chyba wstyd było się „pochwalić” w Oscarach.
Holland ma niesamowitą werwę, głowę pełną pomysłów i po prostu czuje Kafkę. Tworzy jego portret z mozaiki wyobrażeń najbliższych mu osób i różnorodnych środków wyrazu. To dynamiczne, energiczne i pomysłowe kino.
SIRÂT
Film z tzw. „pierdolnięciem”.
Trudno pokochać, trudno nienawidzić. Raz hipnotyczny, raz groteskowy. Bardzo metaforyczny, ale bywa też boleśnie dosłowny. Najdziwniejszy film 2025 roku.
Seans mnie przeczołgał, ale potem moje myśli szybko opuściły to nihilistyczne limbo. Niemniej – imponujące reżysersko, audiowizualnie, metaforycznie. Podoba mi się, jak ten film wzbudza w widzach rozmaite emocje i powoduje skrajne opinie.
„Sirât” to droga. To afrykański „Nomadland” w Maroku, to survivalowa „Cena strachu”, to pustynny „Lawrence z Arabii”, to epicki rajd z „Fury Road”. I tak jak w „Mad Max” z 2015, choć jego skrypt jest prosty, to „Sirat” do wielkości niesie wizualna perfekcja. A sam finał skłania nas do refleksji nad tym, co czeka nas w niepewnej przyszłości. „Sirât” to doświadczenie.
Najbardziej elektryzujący film roku. Oliver Laxe skutecznie podważa zaufanie widza, serwując emocjonalną jazdę bez trzymanki w rytmie pulsującej muzyki elektronicznej. Dawno żaden film nie sprawił, że każdy kolejny zwrot był tak dotkliwym ciosem: prosto w serce, które zdążyło się już przywiązać do bohaterów.
Dawno nie czułem w kinie takiego napięcia. Są tu naprawdę świetne momenty, jak wybitna scena tańca, który ma oczyszczać traum. To wyjątkowo emocjonalny rave na pustyni.
Bezwstydna manipulacyjna wydmuszka, w której jedyne co się broni, to muzyka. Finał z minami jest komedią na miarę Monty Pythona.
Mad Max tyle, że dla tych, którzy nie lubią obskury. Jaki ładny taki pusty, a irytuje pretensją do bycia głębokim obrazem społeczeństwa. Ostatecznie tworzy raczej zalążki niezłych myśli, niż rzeczywiście angażującą, koherentną fabułę, ale co pobujasz nóżką to twoje widzu!
Hipnotyczne dzieło Olivera Laxe’a to najgorętszy rave sezonu i zarazem madmaxowa przejażdżka wzdłuż krainy zbolałych i pragnących odpoczynku dusz. Od takiego kina pękają bębenki, z ciała ulatuje świadomość, a nogi same rwą się do rytualnego tańca oczyszczenia.
Ocena za pierwszą połowę filmu, która mnie urzekła swoim rytmem i transową atmosferą. A potem samochód spadł… Ale fajnie znowu zobaczyć Sergi Lópeza na ekranie.
Nagrody Jędrusia w kategorii: najstraszniejszy horror 2025 oraz najlepsza ścieżka dźwiękowa 2025.
NAJEŹDŹCY
Jednak dramat społeczny i heist movie to zgrabne połączenie. Przeszkadzała mi momentami zbyt gruba krecha w portretowaniu różnic między wschodem a zachodem.
DUSZA I CIAŁO
intrygująca, subtelna opowieść o rodzeniu się uczucia między dwójką introwertyków. Przewrotne, nienachalne, pełne uroku.
„Amelia” po węgiersku, z duszą i ciałem i w poetyce kontrastu, o wspólnocie czucia ludzi i zwierząt. To spojrzenie w oczy krowy na chwilę przed jej śmiercią. To zostaje… I dobrze, bo może po niej ktoś przestanie jeść, to co kiedyś żyło, czuło i tak ufnie w nas patrzyło.
Najlepsza komedia romantyczna jaką widziałem i nie ma w tym cienia ironii. Chcę śnić o jeleniach.
Subtelna opowieść o samotnych ludziach, którzy poznają się w snach, zanim odważą się pokochać w realnym świecie. Ildikó Enyedi bada emocje i trudności ich wyrażania. Biel śniegu kontrastuje z krwią rzeźni. Poezja spotyka minimalizm. O granicach ciała i wolności duszy.
NASTY: WIĘCEJ NIŻ TENIS
Nastase zasłużył na coś więcej niż średnia w kategorii dokumentu sportowego, na dodatek miejscami to film dość czołobitny. Ale ocena lekko w górę za archiwalia i wianuszek gwiazd sportu przed kamerą (nie żeby wszystkie były tam potrzebne).
ALPHA
Test trzeciego filmu oblany z kretesem. Lepiej wrócić do „Mięsa” albo „Titane”.
Gdyby nie to, że chwyciło mnie to emocjonalnie to nie byłoby o czym gadać, bo formalnie i reżysersko nie zgadza mi się tu naprawdę dużo.
Chyba najbardziej przystępny z ostatnich trzech filmów Ducournau. Fajnie przekminiony, stylistycznie wyrazisty, dobrze zagrany i każący współodczuwać bolączki bohaterów. Nieco confusing, ale dzięki temu każe o sobie myśleć! Jestem na tak!
Kino maladyczne pełną gębą. Podobały mi się wizualne metafory związane z chorobą i deestetyzacja marmuru, a także coming of age’owy klimat i wczesnocyfrowa aura filmu, nie podobał mi się zbyt często zakradający się kicz, zwłaszcza w warstwie muzycznej i zbyt szeroko zakrojony temat.
Obsesji cielesnych Ducournau ciąg dalszy. Choć film jest trochę chaotyczny, to jednak trochę lepsze to od pretensjonalnego „Titane”. Na plus można zaliczyć aktorski występ Golshifteh Farahani oraz całkiem klimatyczną muzykę.
Film, po którym widz czuje się brudny. Julia Ducournau konsekwentnie i z odwagą realizuje swoją wizję artystyczną i ja to bardzo doceniam. „Alpha” to najbardziej niekomfortowy film w jej dotychczasowej karierze i taki, którego nie chce się zobaczyć drugi raz.
Najlepszy film Ducournau. Dramat z elementami body horroru. Nie tylko metafora AIDS, a historia alienacji i ostracyzmu. Proza dotyku, strachu i beznadziei, gdzie depresja epidemii i rodzinne traumy zbijają się w jeden ciężki marmurowy monolit – symbol bezruchu i zawieszenia w czasie.
Niby ta sama Julia, a inna. Intrygujący world-building i mocarne momenty może i zostaną, ale zmęczenie i rozczarowanie zostaną na pewno.
Ducournau mon amour! W tak osobistej odsłonie, jak jeszcze nigdy. Dojrzewanie odbite w migawkach mutacji. Ciało i psychika w ruchu w fascynującej opowieści o dorastaniu, kobiecości, żałobie oraz powidokach pamięci. Skamieniejecie z zachwytu!
Tahar Rahim, kolejny raz (po Proroku), udowadnia, że jest wybitnym aktorem.
Fantastycznie czuły dla swoich bohaterów jak i do poruszanego tematu – czegoś takiego się nie spodziewałem. Piękny, niedoskonały film.
„Alpha” to zarazem najmniej udane i najbardziej osobiste dzieło w portfolio Francuzki, które zaskakująco dobrze sprawdza się jako symboliczne domknięcie trylogii o śmierci niewinności i cielesnym przebudzeniu.