W tym roku Loża Krytyków towarzysząca Festiwalowi Kamera Akcja ponownie gości w progach Pełnej Sali. Poniżej znajdziecie oceny filmów z trzeciego dnia festiwalu wystawione przez krytyczki, krytyków i osoby związane z kinem, które uczestniczą w łódzkim wydarzeniu. 15. odsłona FKA trwa od 24 do 27 października.
PSYCHOZA
Kino Absolutne!
Szczytowy film Hitcha. Pierwszy horror przesiąknięty atmosferą lęku w normalności. Bohaterka ginie, zło nie zostaje pokonane. To powinien był być Oscar za Film.
No raczej.
Ponadczasowe arcydzieło i największe dokonanie Hitcha.
W imieniu wszystkich miłośników i miłośniczek slasherów: Alfred kłaniamy Ci się w pas!
Kino klasyczne kończy się, gdy Hitchcock na czarno-białej taśmie szokuje przede wszystkim eksperymentalnym uśmieszkiem. Literally synonim słów „dzieło filmowe”.
Mommy issues w arcydzielnej formie filmowej.
TRZY KILOMETRY DO KOŃCA ŚWIATA
Standardowy traktat o zaściankowości
SUBSTANCJA
Dla mnie najbardziej kinofilski film roku – królicza nora, z której można wypaść i do retrospektywy Davida Lyncha, i pana Franka Henenlottera
Powiedzieć o Substancji, że to świetny body horror, to tak jakby nic nie powiedzieć. Coralie Fargeat tworzy wielowarstwową opowieść o kulcie piękna, satyrę na świat gwiazd i celebrytów i fantazję wiecznej młodości. Piękno ekscesu.
Dla takich filmów powstała sala kinowa! Co za czysty, poj*bany FUN! Cudne Midnight Madness, przestylizowane, przesadzone i jadące po bandzie do samego końca! Jak ten film wciąga i bawi! No Kino! 😍
Najbardziej niewiarygodne jest tu Los Angeles pokazane jako miasto, w którym wszędzie można dojść na piechotę.
Oto, jak zrobić w 2/3 dobry film, by w 3 akcie groteskowo spuścić go w kiblu jako pretensjonalny gore slasher. A lalkowata Qualley to trochę miscast, bo Demi Moore, nawet 2 razy starsza, ma od niej wciąż bardziej zjawiskową urodę.
Zapętlone męczenie identycznych formalnych rozwiązań, które mają ukryć fakt, że reżyserka po pół godzinie przestaje mieć jakikolwiek plan na rozwinięcie opowieści, a w jej wywodzie zaczyna brakować ciekawych spostrzeżeń.
Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki dołączonej do opakowania bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu. Troma goes mainstream. Fergeat za bardzo poniosło z tym splatterem w trzecim akcie, przez co film momentalnie traci stawkę, popadając w autoparodię.
Baśń braci Grimm rozpisana na zielony botoks, pękającą skórę i wyłaniającą się zza zmarszczek desperacką żądzę akceptacji. Jak być kochaną…?
Jak patrzymy na stare zdjęcia, tak stare zdjęcia patrzą na nas. Also: body horror, gore, seks, montaż tyłków, Pump It Up i do przodu.
Spożycie tej substancji grozi refleksją nad fetyszyzacją kobiecego ciała. Postfeministyczne refleksje połączone z estetyką baśni, komedią i okropnościami rodem z wytwórni Troma. Zestawienie dwóch ikon piękna – Demi i Margaret zrodzi nowy koszmar, w którym istotą body horroru staje się starość.
Baśń o współczesnej kulturze, projektującej pustki pod powierzchniami tkanek, czyli być może najsmutniejsze wnioski, jakie widziałem w tym całym postmodernizmie.
Szalona i transgresyjna przejażdżka po gatunkowych obrzeżach gore, body horroru i slashera, a także komentarz na temat kultu młodości i piękna. FarGOAT!
Agresywne wykrzywianie (zawłaszczanie?) męskiego spojrzenia. Szanuję triggerowanie amerykańskiego oka, który starość utożsamia z brzydotą.
Bulwar zachodzącego słońca na sterydach i kubrickowskie kadry. Świetnie opowiedziane, bawiłam się doskonale, ale ostatecznie trochę za proste, żeby zachwyciło.
Porywające kino opowiadające obrazami, które zostają w głowie na długo.
UKRYTY MOTYW
„Ukryty motyw” to przede wszystkim bolesna opowieść o zatraceniu w chęci zemsty. Mocne kino. Nie zawsze idealne, ale wchodzące pod skórce intensywnością odczuć.
Doceniam pomysł, ale ten film jest tak nieprawdopodobnie poprowadzony, że dość szybko przestaję wierzyć w tę sytuację/te postaci. Tylko mnie zdenerwował!
„Czasem nic nie zrobisz”, mówi nam film. Czasem też lepiej nie robić filmu, kiedy tak mało mówi.
Rozważania o moralności, których areną staje się miejsce prawie całkowicie jej pozbawione. Duńska opowieść o tym, że niezabliźnione rany z przeszłości są jak najgorsze więzienie. Pomimo intensywnej atmosfery i znakomitej kreacji aktorskiej Sidse Babett Knudsen film niestety nie wytrzymuje własnego ciężaru i odpływa w absurdalne rejony w trzecim akcie. Czy puenta uformowana pod tezę ma szansę wybrzmieć przy kolejnych seansach? Czas pokaże…
DZIKI DIAMENT
Opowieść, w której w intrygujący sposób zostaje pokazana droga do decyzji o mówieniu prawdy. To sprawnie pokazana konfrontacja z lękiem ofiary i próba zrozumienia skomplikowanych uczuć nastolatki.
Chciałabym, żeby wyreżyserowała to Céline Sciamma
Film, który doskonale rozumie swoich bohaterów, traktuje ich z wielką empatią, ale przede wszystkim bez typowej nonszalancji.
Andrea Arnold vibes. Przyzwoicie i z empatią do bohaterki, ale nie wiem czy wnosi coś interesującego do tematu, który potrzebuje bardziej wnikliwych portretów ofiar kultu piękna z Instagrama rodem.
Andrea Arnold rozkminiająca how to have sex. Może czasami wpada w pułapki parareporterskiego stylu, ale dobrze buja i ma momenty gdy potrafi dostarczyć konkretnej życiówki.
MAX I FERAJNA
Takie chłodniki emocji, intrygi i rezerwy tylko u mistrza Sauteta.
Kryminał, w którym intryga nie jest najistotniejsza, a główną wartość stanowi niejednoznaczna relacja pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Magnetyczna kreacja Romy Schneider.
RED PATH
Jest to produkcja niezwykle trudna do ocenienia. Granica między filmem fabularnym a dokumentem bardzo się tu zaciera. To, co osobiście najbardziej doceniłam w tej produkcji, to fakt, że opowiada historię tragiczną, którą być może nikt z nas by się nie przejął, gdyby ten film nie powstał.
ZEMSTA
Dzikie kino, w którym znajdują się inscenizacyjne perełki. Samoświadoma zabawa gatunkiem, utartymi schematami i uproszczeniami. Swietna zabawa.
Nie wiem czy da się bardziej kreatywnie wykorzystać szablony kina zemsty pozostając tak wiernym gatunkowi. Każda scena to inscenizacyjna perełka.
Widziałem ten film wiele razy, ale nigdy nie wyglądał tak dobrze jak u Fargeat.
Motywy biblijne, lolity, w końcu nie tylko kobieca, ale też męska nagość w obrębie gatunku, czyli pop kino rape and revenge w najlepszym wydaniu.
Ok, już mam jasność: Fargeat zdecydowanie zawłaszcza male gaze i dyktuje własne warunki. Slapsticku się nie spodziewałem a dostałem. I za to ♥️
Coralie Fargeat wie, co chce robić i jak chce to robić!
NELLY I PAN ARNAUD
Lekcja o tym kiedy spojrzeć wstecz, a kiedy iść na przód.”Porywająca nuda”, bardzo nastrojowe, płynące kino, które moje serce zdobyło przede wszystkim wyjątkowymi bohaterami, którzy udanie unikają zaszufladkowania
Powidok cudownego *glow*, jakim cieplutko świeciły francuskie mid-najntisy.
BLACKBERRY
Czy jako film BlackBerry również przegrywa z Jobsem? Moim zdaniem nie. Poza tym, że ukazuje odmienną perspektywę na kluczowy moment technologicznej rewolucji, robi to w zabawny i przewrotny sposób. W dodatku świetnie potrafi podjąć dialog z problemami współczesności, skłaniając widza do naprawdę wielu refleksji. Jednak myśl, która na długo pozostanie ze mną po tym filmie, to że wszyscy powinniśmy być bardziej jak Doug, a mniej jak Jim: szukajmy okazji do zabawy, zamiast skupiać się wyłącznie na nieustannej pogoni za sukcesami.
Oskubane do kości, niby klasyczne, a jednak subtelnie antyhollywoodzkie. No i teraz mam wielkie pragnienie powrotu do „Halt and Catch Fire”!
Niezły ala biopic, który usilnie próbuje być „Social Network”, ale nie do końca mu wychodzi. Ma jednak swoje tempo i styl, i dobrze się ogląda. Tylko to taki bezpieczny film dla wszystkich, trochę bez pazura.
Jeden z najlepszych filmów biograficznych ostatnich lat z rewelacyjnym scenariuszem.
Mój ukochany film o budowaniu firmy, erozji przyjaźni i o bajzlu towarzyszącym każdej kreatywności. The Social Network, meet The Office!
Mały duży film o wielkim przełomie, pokazany z perspektywy leżącego. Przypomina o tych, którzy chcieli zmniejszać dystans między ludźmi, a go zwiększyli. Świetni nieopatrzeni aktorzy strzelają błyskotliwymi dialogami jak u Sorkina. „BlackBerry” to kanadyjski „Social Network”, „Jobs” i „The Office” w jednym. Niech moc będzie z Mattem Johnsonem.
Tematycznie powtórka z Finchera, ale Johnson wpycha tu wszystko, co kocha w kinie: sitcom, mumblecore, komedię o dorastaniu, drżącą kamerę i dokumentalną zgrywę.
Mężczyźni wykrzykują swoją potrzebę postępu: jedni w imię idei, drudzy ku chwale niepohamowanej żądzy władzy. I nigdy się nie dogadają. Tęsknię za klawiaturami w telefonach.
3 lata współcześnie, to jak 300 w wiekach średnich – sukces, upadek, zmiana, plan na sukces nie istnieje. Liczy się tylko walka między piratami a rekinami.
ARMAND
Podoba mi się tu wiele elementów – tańce, płaszcz – a jednak zakończenie pozostawia pewien niesmak. Nie tylko nachalną symboliką, ale ostatecznie zbanalizowaniem przemocy wobec dzieci (!!!)
Można się nieco zatopić w tym nadmiarze, ale trzeba przyznać, że w tym szaleństwie jest metoda. Prawda nie istnieje, a wszystko, co robimy podlega interpretacjom. Metafizyka miesza się z bolesnymi emocjami i nieprzepracowanymi trauami – w tym konflikcie tak naprawdę nie chodzi o dzieci.
Przerażające oskarżenie i próba dojścia do prawdy. „Armand” to film, który wchodzi pod skórę i wywołuje dyskomfort, jak i dużą dozę zdziwienia, zaskoczenia i niepewności. Ale jednak w pewnej chwili zbytnio gubi widza.
Przeciekawa anegdota o wschodnioeuropejskiej duszy w późnym kapitalizmie z soundtrackiem z klaksonów i bluzgów. Najlepiej oglądać na niewyspaniu po długiej zmianie w słabo płatnej pracy.
Głębokie nieporozumienie, w którym cudowna aktorka brodzi z gracją jak po bajorku złych reżyserskich pomysłów.
Niby dużo emocji a nie porywa.
4 MIESIĄCE 3 TYGODNIE I 2 DNI
Najlepszy film dot. aborcji. Słuszna Złota Palma. Bez łatwej publicystyki, reżyser zabiera nas w podróż do rumuńskiego jądra ciemności. Do dziś aktualne. I to przeraża…
To już klasyk — ale zarazem najbardziej spatynowany z rumuńskich filmów Nowej Fali.
Jeden z najmocniejszych, a zarazem najpotrzebniejszych filmów w historii kina.
Kobiety kontra państwo. Wstrząsające nie tylko w obrębie diegezy, ale też aktualnej (i przygnębiająco podobnej) rzeczywistości.
POD WULKANEM
Zbiór scen, które są nieinteresująco zmontowane. Dialogi, które przyprawiają o zawrót głowy. Kompletnie nietrafiona opowieść o narodzinach poczucia winy, osamotnienia i strachu przed niepewną przyszłością.
Plusy to pomysł, piękna Teneryfa i to, że Kocur nie nudzi. Ale słaby skrypt, amatorski montaż, zdjęcia tylko w obciętym 4:3 (na Kanarach!) i ukraińska rodzina, która zupełnie nie budzi emocji. Nie było lepszych aktorów?
Poprawny, ale tak przeciętny, że nawet nie chce się o nim myśleć. Jedynie scena rozmowy ojca z córką zostaje w pamięci.
Kocur tym razem nie pokazał pazurów. Ważne społeczne obserwacje znikają w plataninie dłużyzn, oczywistych metafor i momentami niewystarczającego aktorstwa. Tendencyjnie, z zachodnim patosem i pokazywaniem palcem ważnych rzeczy. Fedir słusznie płacze…
Kompletne nieporozumienie.
Próba opisania uniwersalnych lęków i zmian w postrzeganiu wartości w czasie pokoju i w czasie wojny. Mnie porusza.
DRUKOWANYMI LITERAMI
Radu Jude w trybie archiwalno-konfrontacyjnych. Oby więcej takich Teatrów telewizji u nas.
Forma bohaterem, bohater formą. Czerpiąc inspirację z tekstu Gianiny Cărbunariu, Radu Jude przeprowadza eksperymentalną operację na materii teatralnej, z archiwalnymi materiałami jako punktem odniesienia. Raporty Securitate nawet rodzinne relacje i kłótnie pozbawią wszelkiej emocji. Tak jak polityczny ucisk pozbawia wolności. Miejscami zabawny, miejscami bolesny. Choć nie dla każdego
DAHOMEJ
Ja wiem, że ponadczasowa istota narodowej tożsamości to temat większy niż życie, ale dlaczego to musi być podane w formie takiego pretensjonalnego nudziarstwa?
Temat wielki, film prowokacyjnie malutki. W tej szalupie przybywa do nas temat, o którym będziemy dyskutować jeszcze długo.
DEMONOID
VHS i to z najniższej półki. Bardziej komedia niż horror. Wszystko tu krzyczy, że to zły film. I to aktorstwo… Ale jest nawiedzona ręka atakująca ludzi! Tylko za nią punkt w górę. Może to po tym filmie Sam Raimi wpadł na ten genialny pomysł ze złośliwą raczką w Evil Dead 2?
Bergman to nie jest.
Jako mańkut w pełni utożsamiałem się z bohaterami.
Zaskakująco dobrze zrealizowana głupotka.