W tym roku Loża Krytyków towarzysząca Festiwalowi Kamera Akcja ponownie gości w progach Pełnej Sali. Poniżej znajdziecie drugą część zestawienia ocen filmów z drugiego dnia festiwalu wystawionych przez krytyczki, krytyków i osoby związane z kinem, które uczestniczą w łódzkim wydarzeniu. 16. odsłona FKA trwa od 23 do 26 października.
SKOMPLIKOWANI
Za sam cytat o złotych rybkach można scenarzystę ozłocić. Niby komedia w klimatach romantycznych, a jednak humor i gagi wychodzą poza tę szufladkę. Zaskakujące, odważne, lekkie i przyjemne do śledzenia – nawet jeśli się niekoniecznie kupuję zakończenie. Wybitna scena walki – trafia do mojej topki ulubionych zaraz obok bójki Colina Firtha i Hugh Granta.
Bez dwóch zdań: najzabawniejszy film roku.
Jedna z najlepszych sekwencji „pojedynkowych” w kinie tego roku i fajny, nienachalny ten humor, aczkolwiek czasami dobijaliśmy do raczej niezamierzonego millenialskiego vibe’u.
Parę fajnych dialogów, obsada na plus. ale kompletnie nie wierzę w te skomplikowane relacje między bohaterami. Może dlatego, że generalnie jestem człowiekiem małej wiary.
Rzadka to przyjemność świetnie bawić się na błyskotliwe napisanej komedii romantycznej, która jednocześnie wykazuje się ambicją i kreatywnością w sferze formalnej.
Prze-cu-do-wny! Już dawno tyle nie śmiałem się w kinie i tak nie bawiły mnie relacje bohaterów. Świetny scenariusz i piękna wiwisekcja emocjonalnej degrengolady, gdy jesteś nieco zbyt blisko z kumplem, a przede wszystkim jego żoną. Mega przekminione, lekki, zabawne, ale czasem też celnie szczere i bezpardonowe. Milutki!
Nie przeszkadzają mi banalne wnioski, jeśli stoi za nimi wiarygodna historia i prawda emocji. „Splitsville” przypomina drugorzędną farsę erotyczną. Reżyseria irytuje.
Pomysłowy nie-rom-kom o relacjach w związkach. Fajny aktorski ensemble, ale czemu nikt tu nie wpadł na wspólny swing bez otwierania związku? It’s complicated. 😉 Zabawne to, ale humor to trochę hit & miss (scena z penisem). przestrzelone (ta bójka) lub niesmaczne (biedne rybki).
Przezabawne i kreatywne inscenizacyjne, ale wytrącające impet w drugiej połowie, im bliżej końca tym bardziej ryzykujący kompletne pogubienie. Pierwsza połowa jest jednak właściwie perfekcyjna. Na dodatek to prawdziwy pokaz komediowego drygu dwójki głównych aktorów i przytłaczającej ekranowej prezencji Adri Arjony. No, i jest tu najlepsza scena walki roku!
Lekka i urocza komedia, która nie odkrywa niczego nowego w temacie współczesnych relacji, za to błyszczy doskonałym tempem i celnie podanym, chwilami wręcz slapstickowym humorem.
Szalenie zabawna i dobrze napisana komedia z najlepszą sceną walki, jaką widziałam w ciągu ostatnich lat. Niemniej rozminęłam się z przesłaniem tego filmu i kompletnie nie kupuję zakończenia. No i te ginące tragiczną śmiercią rybki mogli sobie darować.
Jeden dowcip opowiedziany o kilkanaście razy za dużo, by film od połowy nie zaczął tracić na narracyjnej dynamice, ale to wciąż wdzięczna rehabilitacja screwball comedy w przełożeniu na możliwie aktualny kontekst obyczajowy. Stos trafnych obserwacji, weryfikujących modne formułki o potrzebie niezależności i jej granicach, a przy tym zgrabna soczewka klinczu między miłością a bezbrzeżnym egoizmem i ciągłym poczuciem związkowego niezaspokojenia.
TRZY MIŁOŚCI
Doceniam próbe blendu erotyku z komedią, ale ten scenariusz mnie nie przekonał. Bardzo fajny Mieszko, chce zobaczyć go w innej roli.
Nie kumam tych bohaterów. A filmowi wybaczyłbym więcej, gdyby był bardziej samoświadomy. Co chociażby mógł mu zapewnić oryginalny tytuł „Romantic Psychos”, który a)wyjaśniłby zachowania bohaterów b)postawił całość w niezbędny nawias. Tak ten film jest niepotrzebnie napuszony i za bardzo na serio!
Zgrabny i ponętny pastisz erotycznego thrillera miło zbaczający w stronę czarnej screwballowej komedii. Wprawdzie mam wrażenie, że Grzegorzek czasem boi się wrzucić piąty bieg iść na całość, ale to i tak ciekawsze niż większość polskiego kina o relacjach i związkach. Cała obsada znakomita i świadoma konwencji.
Ubaw po pachy, komediowo to jest absolutnie znakomite..tylko mam wrażenie, że jednak w dużej mierze jest to zasługa przypadku. Zbyt często film zdaje się mieć szczere, duże ambicje i szukać głębszej, odważniejszej historii, bym wierzył, że jest to w pełni samoświadoma zgrywa.
Z całą sympatią dla twórców i aktorów, seans mnie okropnie wymęczył. Sceny intymne, choć pięknie nakręcone, zostały kompletnie obrane z emocji. Trudno uwierzyć w dynamikę między naszym trójkątem miłosnym, bo wraz z kolejnymi rozdziałami coraz mniej nas obchodzi.
Grzegorzek się bawi i bardzo dobrze. Wyszedł z tego świadomy pastisz, nieco głupkowaty, ale z super stylówką i rolami godnymi zapamiętania.
Czy to serio, czy to pastisz? Raczej nie dla fanów „słonecznego” Grzegorzka, ale ta erotyczno-thrillerowa wariacja na pewno znajdzie swoich wielbicieli. Zdjęcia Bilskiej zawsze TOP.
LESBIJSKA KSIĘŻNICZKA Z KOSMOSU
Film, którego panicznie boją się wszyscy konfederaci tego świata (i dobrze!).
Może być hit; najciekawsze jest moim zdaniem otwarcie, bo nie spodziewałam się po tym filmie tak gorzkiej kultury społeczności, szkoda, że ten wątek w tak pogłębiony sposób już nie wraca. Ale życzę temu filmowi wszystkiego najlepszego w kinach!
Animowana, queerowa space opera, w której role władzy zostały odwrócone: lesbijki dominują w galaktyce, a hetero stanowią prześladowaną mniejszość. Nie gloryfikuje swoich bohaterów, wprost przeciwnie – wszyscy są dość antypatyczni. Przewrotny zabieg bawi konceptem, choć na dłuższą metę wali łopatą i męczy formą.
Wizualnie dość brzydki styl animacji rodem z Cartoon Network. Niby dużo nawiązań do obecnych klimatów (incele!), ale bez większej głębi. Potencjał tytułu był duży, doceniam też morał, ale wyszło trochę łopatologicznie.
Urocze, zabawne kino. Twórczynie wyczerpały najlepsze pomysły w pierwszej połowie, przez co druga – z dokładnie wykalkulowanym tempem – ma mniej do zaoferowania i zaczyna nudzić.
Piękniutka queerowa opowiastka o kochaniu siebie i wychodzeniu z toksycznych relacji. Wholesome na każdej możliwej płaszczyźnie! A do tego nie brakuje nawiązań do „Zmierzchu”…
ŁOBUZ
Brytyjskie kino społeczne najwyższej próby, wyrastające z tradycji filmowej Mike’a Leigh – wymuskane formalnie, z wyjątkowo ambiwalentnym bohaterem, którego co prawda dość trudno polubić, ale któremu nietrudno współczuć i kibicować.
Świetny film – zszedłbym z tych ciągłych porównań do Andrei Arnold i skupił się na tym, że Dickinson ma coś faktycznie do powiedzenia. A Dillane to moje małe objawienie.
intrygująca, subtelna opowieść o rodzeniu się uczucia między dwójką introwertyków. Przewrotne, nienachalne, pełne uroku.
Wspaniały debiut reżyserski Harrisa Dickinsona, który okazuje się być wnikliwym obserwatorem. „Łobuz” to kino świeże i dojrzałe, choć sama historia wydaje się stara jak świat. Świetny Frank Dillane. Czekam na więcej!
Dickinson potrafi dobrze opowiedzieć historię i ma fach w ręku, ale jego język jeszcze niczym się nie wyróżnia. Obiecujący, ale zachowawczy debiut.
Reżyserski debiut Harrisa Dickinsona olśniewa intensywnością i przytłacza naturalizmem. Frank Dillane to celny strzał castingowy – magnetyczny, kruchy, pędzący ku autodestrukcji. Reżyser bawi się językiem filmowym, wplatając surrealistyczne sceny w najmniej oczekiwanych momentach. Hitchcockowski odpływ prysznica przenosi nas do jądra ziemi. W oczach performerki odbija się dobro i zło. Patrzymy na ekran z nadzieją, że to pierwsze i nie ostatnie spotkanie z reżyserką wyobraźnią Dickinsona.
Jeden z najlepszych debiutów ostatnich lat. Dickinson okazuje się reżyserem bezpretensjonalnym i pełnym empatii, który potrafi uczłowieczać swoich bohaterów – w pełnym tego słowa znaczeniu. Frank Dillane wyrasta za to na pełnowymiarową na gwiazdę kina – zarówno arthouse’owego, jak i (mam nadzieję) mainstreamowego.