Majster po godzinach – recenzja filmu „Fachowiec”

Mogłoby się wydawać, że reżyser absolutnie paskudnego Legionu Samobójców z 2016 r. wynalazł na nowo przepis na B-klasowe kino akcji. Pierwszym i wydaje się największym błędem, który popełnił przy Fachowcu, było stworzenie filmu na serio. Wina za ten stan rzeczy leży głównie po stronie współscenarzysty, pomysłodawcy tego projektu. Sylvester Stallone w poprzednich skryptach do Rambo czy Niezniszczalnych dorzucał nie gram, ale kilogram zbędnego patosu, męczącego komentarza społecznego, ckliwych kwestii dialogowych, wręcz niepasujących do konwencji b-klasowych narracji. W Fachowcu wychodzi to na myśl przewodnia sekwencji, gdzie główny bohater o wdzięcznym imieniu Levon rozważa o swoim cierpieniu, a w tle leci francuska muzyka klasyczna. Aktor i reżyser dwoją się, żeby grą aktorską i obrazem zapobiec całkowitemu zawłaszczeniu rozrywki przez kiczowatą ckliwość, dlatego w retrospekcjach betoniarka zmienia się w granat, a w innej scenie w przerwie od tortur Statham zajada gofry z syropem klonowym.

Drugim problemem Fachowca jest praktycznie dosłowne powtórzenie struktury z poprzedniego filmu Davida Ayera, ale o wiele taniej, tandetniej i niedbale. Nawet machina promocyjna dosyć mocno sugerowała, że to sequel do Pszczelarza, i co ciekawe, tak koniec końców wygląda ten projekt. Wtórność względem zeszłorocznego akcyjniaka widać przede wszystkim w budowaniu intrygi, gdzie nagły spokój Levona zostaje zaburzony przez bandę rosyjskich osiłków, a im dłużej trwa film, tym więcej pojawia się na ekranie spisków, tajnych organizacji oraz opowieści spod znaku Republicans against Trump. Warto w tym miejscu wspomnieć dylogię Adrenaliny, gdzie również główną rolę odgrywał Jason Statham, w kontekście zarzutu powtarzalności tematu. Gdy pierwsza część z absurdalną fabułą o człowieku, którego istnienie uzależnia adrenalina już była ironiczną wariacją na pojawiające się niczym grzyby po deszczu takie same thrillery czy filmy akcji, tak druga pięknie odsłaniała jak sukces „poprzedniczek” prowadzi do infantylnych sequeli, bazujących na nostalgii, ale bez głębi artystycznej. W tą samą pułapkę wpadli David Ayer i Sylvester Stallone.

„Brak powagi” – tak powinna brzmieć sztandarowa zasada teorii kina z Jasonem Stathamem. Zerwanie z nią w Fachowcu zostawia widownię z niewykorzystanym potencjałem, nie tylko głównego aktora, ale i całego drugiego planu, który staje się tylko narzędziem do ostatecznego zwycięstwa dobra nad złem oraz przyszłych, potencjalnych kontynuacji, a drzemał w niej niesamowicie wielki kreatywny potencjał. Najnowszy projekt Davida Ayera byłby ciekawszy nawet w formie rewolucji robotniczej, której przewodziłby aktor o łysej glacy i nieogolonej twarzy. Teraz trzeba czekać kilka miesięcy na przewijający się w kuluarach sequel Pszczelarza, tylko z innym reżyserem na stołku z nadzieją, że kolejny twórca udźwignie brzemię, idące za zabawą postacią oraz osobą brytyjskiego aktora.