Supreme – recenzja filmu „Better Man. Niesamowity Robbie Williams”

Chociaż Better Man ze swoim przeszło dwugodzinnym montażem bez żadnych wątpliwości jest filmem znacznie za długim, jak na cierpliwość widza niezakochanego bezgranicznie w Rock DJ, to nie da się nie docenić wniesienia przez twórców dawki świeżej energii do gatunku wypełnionego bezpieczniaczkimi laurkami i oscarowymi charakteryzacjami. Pozycjonujący się przez całą karierę na buntownika mającego gdzieś oczekiwania mieszczańskich krytyków dobrego smaku Williams przez większość czasu nie próbuje robić z siebie świętoszka, a nawet w momentach upadku na dno przećpanego fana Port Vale, na ekranie pierwsze skrzypce gra muzyczna zabawa. Na uwagę zasługuje m.in. rewelacyjnie nakręcona sekwencja samochodowej ucieczki wyrzucanego z Take That Williamsa z rezydencji Gary’ego Barlowa, która przemienia się w teledyskową podwodną oniryczną drogę przez własne słabości. Brak typowo filmowej przeszłości Graceya, połączony z reklamowym doświadczeniem, zaowocował tu odwagą do przełamywania linii narracyjnych i warstw fabularnej rzeczywistości. Upadki zmieniają się w koncerty, te zaś nonszalancko i płynnie przechodzą do hack’n’slashowych walk niby ze zwiastuna nowej gry cRPG. To wszystko zaś zostaje podlane wylewną i zabawną narracją z offu samego Williamsa. I szkoda tylko, że w trzecim akcie film ostatecznie grzęźnie w powtarzalnej pętli każdego muzycznego biopicu, schematycznym zakopywaniu się we własnych błędach, lękach i wyrzutach sumienia oraz obowiązkowych scenach kłótni z najbliższymi, mającymi podbudować emocjonalność finałowego come backu. Świetne pierwsze dziewięćdziesiąt minut zostaje wtedy zbrukane dziegciem hollywoodzkiego moralizującego banału.

Dla mnie Robbie Williams to po pierwsze gość od wspaniałego Supreme, eklektycznego, jednocześnie tanecznego i przepełnionego nostalgią utworu cytującego nieśmiertelny hit Glorii Gaynor i temat Dernier domicile connu José Giovanniego skomponowany przez François de Roubaix, wielkiego kompozytora, który, zanim zmarł w wieku 36 lat, dał nam ścieżki dźwiękowe m.in. do Dzieci nocy Harry’ego Kümela, Diabolicznie twojego Juliena Duviviera czy Samuraja Jean-Pierre’a Melvillle’a. Dlatego na swój sposób ironicznym znajduję fakt, że piosenka ta nie pojawia się w Better Man. Zamiast niej wielki finał stanowi… My Way, cover spopularyzowanego przez Franka Sinatrę coveru francuskiej piosenki Comme d’habitude Jacques’a Revaux. Lecz być może nic tak dobrze nie podsumowuje tej opowieści o konieczności utemperowania własnego ego i ambicji w celu odniesienia sukcesu w kapitalistycznych realiach. No, chyba że jesteś Oasis (bracia Gallagher pojawią się zresztą w fabule Better Mana, w całkiem zabawnej interpretacji).