Prapremiera Vestida de azul Antonio Giméneza-Rico wzbudziła jedne z najdłuższych oklasków podczas tegorocznego Berlinale. Na seansie obecni byli Nacha Sánchez, jedna z bohaterek filmu, oraz syn reżysera, który – jak się okazało – widział wszystkie dzieła swojego ojca, z wyjątkiem właśnie tego. Wraz z publicznością doświadczył więc światowej premiery cyfrowo odrestaurowanej wersji jednej z najważniejszych prac w dorobku Giméneza-Rico.  

Dokument opowiada historie sześciu transpłciowych kobiet: Loren, Renée, Evy, Nachy, Tamary i Josette – odrzuconych przez rynek pracy, zmuszonych do zarabiania na życie na madryckich ulicach. Na początku lat 80., w intymnych rozmowach przed kamerą, dzielą się wspomnieniami z dzieciństwa, dojrzewania, odrzucenia i nieustannych prób odnalezienia akceptacji. To także konfrontacja z rodziną, społeczeństwem oraz brutalną rzeczywistością dyktatury Franco.  

Reżyser zasługuje na uznanie za stworzenie przestrzeni, w której bohaterki mogą uwiecznić swoje jestestwo – czego tak często odmawiało im społeczeństwo. Subtelna praca kamery, zbliżenia na twarze w chwilach pracy i odpoczynku sprawiają, że zostają przedstawione jako narratorki własnych losów. Choć niektóre historie należy przyjmować z pewną rezerwą, to właśnie w tej subiektywnej prawdzie tkwi siła i autentyczność filmu. Na moment widz ma szansę na krótkie spotkanie z każdą z kobiet, zatracając się w ich opowieściach, pełnych bólu, jak i humoru.  

Nacha Sánchez jest jedyną spośród sześciu bohaterek, która wciąż żyje. Dzięki Vestida de azul wspomnienia tej niezwykłej grupy zostały na zawsze zachowane w cyfrowej pamięci kina.