Wszystko wszędzie naraz – recenzja filmów „Alienoid” i „Alienoid: Powrót do przyszłości” – Pięć Smaków 2024

Alienoid wykorzystuje fascynujący kontrast między współczesną technologią a rzeczywistością czasów królestwa Goryeo, co jest jednym z najbardziej intrygujących aspektów serii. Przeplatanie epok daje okazję do eksplorowania, jak nowoczesne urządzenia, idee i postacie funkcjonują w przeszłości, oraz jak bohaterowie z dawnych czasów odnajdują się w teraźniejszości. Wątek Yi-an (Kim Tae-ri), która trafia do średniowiecznej Korei uzbrojona w Glocka 17, dzięki czemu jest w stanie stawać w szranki z taoistyczną magią, pokazuje humorystyczne i dramatyczne skutki konfrontacji współczesnego myślenia z archaiczną rzeczywistością. Obecność dziewczyny wprowadza innowacje zarówno w postaci zdobyczy cywilizacji, jak i strategii walki. Jej historia, obejmująca kilka epok, buduje złożoną tożsamość. Jest równocześnie wojowniczką, poszukiwaczką i postacią tragiczną, co stawia ją obok takich ikon jak bohaterki wuxia z filmów Kinga Hu, choć z bardziej nowoczesnym, ironiczno-humorystycznym zacięciem. Średniowieczni magowie, odkrywający współczesny świat w sequelu, są okazją do eksploracji kulturowych różnic i absurdu wynikającego z zetknięcia się tych dwóch światów. Można to porównać do Wielkiej draki w chińskiej dzielnicy Johna Carpentera, (inspirowanej zresztą przez Zu Warriors Tsui Harka, więc historia poniekąd zatacza koło), gdzie zderzenie epok prowadzi do zarówno zabawnych, jak i emocjonujących sytuacji.

Podczas gdy pierwsza część zasypuje lawiną pytań i plącze w meandrach wątków, druga precyzyjnie je dekonstruuje. Protagoniści z różnych porządków zaczynają rozumieć zasady działania przedmiotów i zjawisk, które dla jednych są codziennością, a dla drugich – niepojętym cudem. Równocześnie bohaterowie tacy jak Strażnik i  Piorun podkreślają napięcie między technologią a duchowością. Piorun, jako robotyczny pomocnik, jest dowcipny i lekko zdystansowany, co kontrastuje z bardziej zadaniowym Strażnikiem. Ich relacja przywodzi na myśl dynamikę między R2-D2 a C-3PO z Gwiezdnych wojen, ale w introspektywnym wydaniu. Mimo bardziej egzystencjalnego tonu nie ma co nastawiać się jednak na głębsze filozoficzne dywagacje, gdyż ostateczne wiemy z jakiego rodzaju spektaklem mamy do czynienia, a starcie przypomina finały MCU z Avengers: Koniec gry [NASZA RECENZJA] na czele, gdzie większość postaci jednoczy się w celu ocalenia świata w rytm In Dreams Roya Orbisona.

Choć seria nie odniosła komercyjnego sukcesu na miarę globalnych hitów, jej wyjątkowy rozmach sprawia, że z czasem może zostać uznana za jeden z najważniejszych blockbusterów ostatnich lat, czego dowodem jest bardzo ciepłe przyjęcie przez pięciosmakową publiczność. Pozostaje mieć nadzieję, że filmy przyciągną nową widownię za pośrednictwem platform streamingowych i zyskają drugie życie jako dzieła kultowe.