Wędrowne rewolucje – recenzja filmu „Wędrowny kucharz” – WFF

Lim Ji-ho, bohater dokumentu Park Hye-Ryoung „Wędrowny kucharz”, jest jednym z najwyżej cenionych szefów kuchni w Korei Południowej. Korzystając jednak z anonimowości, jaką daje mu nieuczestniczenie w świecie celebrytów, częściej niż we własnej restauracji gotuje na otwartym powietrzu, przemierzając ojczysty kraj w poszukiwaniu inspiracji dla swoich dań. Poszukując więzi z naturą, zaznajomił się z wieloma właściwościami leczniczymi roślin, a swoją wiedzą dzieli się i wymienia spostrzeżenia z napotkanymi ludźmi.

Na jednej z takich wypraw Lim poznaje Kim Soon-Gyu, starszą energiczną kobietę zbierającą składniki do planowanego obiadu. W zamian za pomoc w przyrządzeniu posiłku babcia wraz z mężem oferuje mu nocleg. Następnego dnia restaurator odwdzięcza się jeszcze większym posiłkiem, co nieuchronnie prowadzi do zaproszenia licznego grona sąsiadów. Początkowy opór części z nich, aby zjeść potrawy sporządzone z niejadalnych, ich zdaniem, roślin, takich jak mchy czy mlecz, przeradza się stopniowo w podziw i zachwyt nad prostotą dań i pomysłowością Lima.

Przypadkowe spotkanie stanie się niespodziewanie początkiem nietypowej przyjaźni, która wbrew moim wcześniejszym przypuszczeniom, staje się de facto osią dzieła Park Hye-Ryoung. W zamian za pomocną dłoń w codziennych obowiązkach, cierpliwe ucho i zwykłą ludzką pamięć, staruszka odwdzięcza się olbrzymią dawką pogody ducha i uszczypliwym dowcipem.

Lim dowiedziawszy się w młodości, że został adoptowany, przez wiele lat szukał rodzonej matki i w osobie Kim odnajduje, jak sam to określa, trzecią mamę. Odtąd dzieli się z nią tym co uważa za najcenniejsze, jedzeniem przyrządzonym z serca a dającym zdrowie, siły witalne i bliskość z przyrodą. To właśnie dla starszej pani przygotowuje jedną z najwspanialszych (a jednocześnie nadal skromnych) uczt w swoim życiu. Przez dwadzieścia cztery godziny samodzielnie przyrządza i serwuje 108 dań. Liczba ta oczywiście nie jest przypadkowa, gdyż w buddyzmie uważana za świętą i magiczną wielokrotnie używana jest w obrzędach.

Siła dzieła Park Hye-Ryoung płynie z niezwykłych osobowości jego bohaterów i relacji jaka ich połączyła. Unikając pokusy szantażu emocjonalnego ujmuje tym, co bije również od samego bohater: prostotą i autentycznością. Pokazuje również fundamentalną wagę rytuału jedzenia i przyrządzania posiłków w budowaniu i utrzymywaniu więzi między ludźmi, jak również jego związek z upamiętnianiem bliskich. Nie wiem, jak Wy drodzy Czytelnicy, ale ja następnym razem zastanowię się dwa razy zanim przejdę się łąką depcząc mlecze.