O montażu filmowym zwykło się mówić, że najlepszy jest ten, którego nie można dostrzec, ponieważ jest tak sprzężony z opowiadaną obrazem historią. Nieco inaczej jest z reżyserią, łatwiej o niej dyskutować (i ją docenić) kiedy dostrzegalne jest reżyserskie piętno odciśnięte w filmowej tkance, czy to przez dobór stosowanych zabiegów narracyjnych, chwytów stylistycznych czy po sposobie prowadzenia aktorów. Pod tym względem film Cuarona wydaje się być, jakkolwiek by to nie brzmiało, zbyt doskonały. Na antypodach, niemalże boskiego dotknięcia Meksykanina, znajdują się filmy spod ręki Spike'a Lee i Adama McKay'a, którzy swoje racje wykładają pod, z góry założoną tezę, nie wystrzegając się przy tym łopatologii , prowadzenia widza za rękę, a nawet reżyserskiej manipulacji. Jest w końcu Paweł Pawlikowski, który otrzymał analogiczną nagrodę w Cannes oraz Yorgos Lanthimos, którego autorski styl wydaję się ciągle ewoluować i z film na film dojrzewać.