Samotny mężczyzna – recenzja filmu „McQueen”

Film podzielony jest na “taśmy”, każda z nich posiada osobną wizualizację artystyczną oraz tytuł nawiązujący do ważnych momentów i przełomowych pokazów w życiu projektanta. Zaczynamy od spojrzenia na środowisko będące kolebką wielkiego artysty, obskurny East End i rodzina ledwo wiążąca koniec z końcem. Wraz z każdym kolejnym rozdziałem możemy zaobserwować coraz większą przemianę, którą przechodzi McQueen. Z beztroskiego dowcipnisia w zdołowanego i zmęczonego życiem mężczyznę. Chłopak bez grosza organizujący pokazy z zasiłku, staje się z dnia na dzień milionerem goszczonym w największych domach modowych na świecie.

Niezwykle ważnym elementem całego obrazu są inspiracje. Jedną z nich jest muzyka, utwory Michaela Nymana wykorzystane również jako ścieżka dźwiękowa do filmu. Te same, które towarzyszyły w procesie twórczym najsłynniejszych kreacji spod znaku McQ. Nie jest to jednak jedyna inspiracja Aleksandra, wiele z nich to klasyki literatury brytyjskiej, filmy czy nawet sama historia Wysp. Jednym z ulubionych elementów, pojawiających się wielokrotnie na wybiegu była technologia, roboty, kamery. Niezależnie co artysta robił, zawsze głównym zamysłem było łączenie skrajnych emocji, podziwu z szokiem, jak sam mówił po jednym ze swoich wcześniejszych pokazów: „Nie organizuję coctail party. Wolę, żeby ludzie wychodzili z moich pokazów i rzygali”

Udało się nagrać relacje ludzi będących świadkami jego długiej i trudnej kariery. Wywiadów udzieliła nie tylko rodzina Aleksandra, ale i bliscy współpracownicy, przyjaciele oraz byli kochankowie. Dowiadujemy się więcej o życiu przed sławą, traumatycznych wydarzeniach z dzieciństwa, prześladującej go samotności, bliskiej relacji z Isabellą Blow, której samobójstwo bardzo silnie przeżył. Wszystkie te opowieści uzupełniają się i tworzą razem żywy portret, wrażliwego i wielowymiarowego człowieka toczącego tragiczną w skutkach walkę ze swoimi demonami.

Niezależnie czy jesteśmy fanami mody, czy też zupełnymi laikami w tym temacie, historia projektanta, choć nie należy do lekkich i przyjemnych, na pewno nie pozostanie nam obojętna. Jest to misternie zmontowane dzieło, zrobione z pieczołowitością i artystycznym wyczuciem godnym samego McQueena.