Przeminęło z wiatrem – recenzja filmu „Kamerdyner”

Niestety scenariusz „Kamerdynera” jest także jego poważnym problemem, a dzieje się tak z dwóch powodów. Po pierwsze bardzo tu czuć mnogość rąk, które dodawały swoje trzy grosze do efektu końcowego. Na ratunek trzem niedoświadczonym scenarzystom (dwóch debiutowało w tej roli, a trzeci ma raczej niechlubny wpis w CV w postaci „Układu zamkniętego”, gdzie właśnie scenariusz położył dobrze zapowiadający się film), przybył twórca „Rewersu” Andrzej Bart, po raz pierwszy w karierze występując w roli script-doctora. Chwilami obraz imponuje łatwością z jaką unika ekspozycji, zaufaniem pokładanym w tym, że widz zrozumie to, co ukryte między słowami, by za parę scen stać się boleśnie wręcz łopatologicznym. Przeszkadza także pozostawienie w finalnej wersji produkcji, linijek powstałych najprawdopodobniej jedynie na potrzeby zwiastuna (np. „A co jeśli po latach powiedzą, że wasza miłość to najpiękniejsze co wydarzyło się w tym budynku”). Podniosłe hasła, wypowiadane całkowicie w oderwaniu od reszty sceny, pozwalają jak mało co wytrącić widza skutecznie z transu.

Wzmiankowana przed chwilą „ich miłość” to uczucie łączące dorosłego już Mateusza (Sebastian Fabijański) i córkę hrabiostwa Maritę (Marianna Zydek). Niestety melodramatyczna historia wypada tu fatalnie, po części dlatego, że nikt chyba nie wiedział jak zabrać się za pisanie romansu. Po części wina to aktorów bo ten duet stanowi zdecydowanie najgorzej się prezentująca część obsady. Pewien dyskomfort powoduje też świadomość, że film nie ukrywa faktu, iż nasi kochankowie są tak naprawdę rodzeństwem i nawet zdają sobie z tego sprawę. Jedyną osobą której kazirodcze czyny przeszkadzają jest Kurt (Marcel Sabat), młodszy brat Marity. Efektem tego wszystkiego dochodzi do rzadkiej sytuacji, w której monumentalny dramat historyczny tylko by zyskał bez wątku miłosnego. Każde pojawienie się tej dwójki razem na ekranie zwiastuje nudę oraz flirt niczym z dialogów Anakina i Padme z “Ataku klonów”.