Gdyby miało nie być jutra – recenzja filmu „Jesteśmy gorączką” – WFF

Dzieło Jorge Navasa to historia trzech przyjaciół z leżącej nad Oceanem Spokojnym miejscowości Buenaventura. Każdy z nich żyje na krawędzi ubóstwa, śniąc o lepszym jutrze. Wszyscy na pewnym etapie życia popadli w problemy z prawem, co jeszcze bardziej wyrzuciło ich na społeczny margines. Ich główną odskocznią od beznadziei dnia codziennego jest taniec, który potrafi sprawić, że na krótką chwilę problemy zdają się być gdzieś daleko. Kiedy w ich mieście ma odbyć się finał krajowego konkursu zespołów ulicznego freestyle’u, mężczyźni dostrzegają w nim szansę na nowe życie, zwłaszcza że ewentualna wygrana wiąże się z pokaźną nagrodą pieniężną. Jednak zwycięstwo nie jest łatwe, gdyż na drodze naszych bohaterów staje lokalny gangster o wdzięcznie brzmiącym imieniu Ribok, który wraz ze swoją ekipą jest na tyle zdeterminowany, że będzie uciekał się do nieczystych zagrań.

Od samego początku “Jesteśmy gorączką” jawi się jako wysmakowane stylistycznie dzieło przepełnione miłością do muzyki i tańca. Oczywiście większość utworów stanowi nowoczesna elektronika i hip-hop, ale twórcy potrafią w całkiem zgrabny sposób oddać też cześć kolumbijskiemu folkowi. Wszystkie sceny zdominowane przez występy taneczne bohaterów ogląda się z zapartym tchem. Niebanalna ścieżka dźwiękowa współgra ze świetnie wyuczonymi, skomplikowanymi choreografiami. Kiedy widz opuszcza szaloną imprezę, z której sceny ogląda z zapartym tchem, jest już niestety gorzej. Wątki obyczajowe bazujące na wszechobecnej biedzie i problemach z prawem nie niosą ze sobą absolutnie żadnej świeżości, a pojawiające się z czasem motywy typowo kryminalne czy wręcz gangsterskie niekiedy mijają się z logiką. Sytuacji nie poprawia fakt, że w większości ról obsadzeni są tancerzy, którzy nie mają wystarczającego warsztatu aktorskiego, by udźwignąć sceny dramatyczne.

Mam wrażenie, że autorzy scenariusza chcieli zmieścić w tym filmie zbyt wiele ludzkich tragedii, zostawiając przy tym miejsce na taneczne popisy. Co niestety znacznie zaszkodziło finalnemu produktowi. Uważam, że zdecydowanie lepiej “Jestem gorączką” prezentowałoby się, gdyby zrezygnować z kilku motywów, takich jak chociażby słabo zarysowany fabularnie romans jednego z bohaterów, a inne podać w sposób nieco złagodzony. Bo kiedy dzień wcześniej bohaterowie walczyli o życie, ciężko nam uwierzyć w ich wielką motywację podczas konkursu tańca.

Na wielu płaszczyznach film Jorge Navasa przypomina znaną hollywoodzką serię “Step Up” i jestem przekonany, że jej fani będą zachwyceni obrazem Kolumbijczyka. Jednak osoby, które nigdy nie były zwolennikami tego skierowanego do nastolatek hitu, też mogą zachwycić się “Jesteśmy gorączką”, gdyż największą różnicą między nimi jest naturalność i energia, która bije od prezentowanego na Warszawskim Festiwalu Filmowym dzieła przez cały seans z niesłabnącą mocą. W porównaniu do tego pełnego emocji obrazu jego amerykański “starszy kolega” zdaje się być plastikową makietą pozbawioną ducha.