Na co do kina? #110 Cotygodniowy przegląd premier

Naszą premierą tego wyjątkowo mało ciekawego tygodnia (ach, to lato) jest najnowszy projekt Asifa Kapadii. W „Diego” Brytyjczyk ponownie opiera opowieść o wszelkiego rodzaju materiały archiwalne, by za ich pomocą pogłębić nam znany portret wielkiej i niezrozumiałej jednostki. Autor „Amy” i „Senny” skupia się tu, co logiczne, na kluczowym dla życia Maradony okresie jego gry dla włoskiego Napoli, czyli lata podczas których zarówno osiągnął szczyt jak i upadł na dno. Produkcję otwiera długi ale bardzo dynamiczny montaż przybliżający nam w skrócie losy przyszłego Boga Futbolu od wyróżniania się na argentyńskiej prowincji przez występy w Boca Juniors i nieudany okres w FC Barcelonie do transferu do Napoli. Początek jest tu faktycznie rewelacyjny, trzymający w napięciu i interesujący. Niestety z czasem tempo się wytraca.

Kapadia zakochany w przedstawionej przez indywidualnego trenera piłkarza wizji dwóch osobowości – skromnego i prawdziwego Diego i sztucznie stworzonego medialnego lwa Maradony zdaje się brać sobie na cel przekonanie do niej widzów a przy okazji wybielenie samego piłkarza. W „Diego” dużo bardziej niż w poprzednich filmach reżysera widać jak bardzo sympatyzuje on ze swoim bohaterem i czuje potrzebę za wszelką cenę przedstawienia go w pozytywnym świetle. Widać to zwłaszcza pod koniec kiedy pojawiająca się we Włoszech coraz powszechniej nienawiść do Maradony zostaje sprowadzona do jednej wypowiedzi Diego o Włoszech, jednej pretensji o brak wsparcia dla klubu w europejskich pucharach i niezepsutego karnego w serii jedenastek. Piłkarz w oczach Kapadii jest kimś całkowicie niewinnym i choć nie sposób mu nie współczuć to trudno nie odnotować faktu, że nie jest przypadkiem, że żaden inny czołowy grać w historii nigdy nie wzbudzał takich kontrowersji.

„Diego” to wybitne pierwsze dwadzieścia minut, bardzo dobra pierwsza godzina, w drugiej jednak do głosu dochodzą coraz częściej nieargumentowane i powtarzające się bon moty o tym, że ten, który jest na szczycie jest zawsze samotny, że dzieciom ze slumsów jest ciężko, a Włosi to fanatyczni kibice. Na koniec jeszcze całkowicie zbędne 30 minut streszczenia całego dotychczasowego filmu i jednak wzruszająca w założeniu scena. Dokument wprowadzany do kin przez M2 jest za długi, ma zawodzące tempo, nie wprowadza żadnych nowych faktów poza informacjami znanymi od dawna. Film raczej dla fanów Maradony, którym brakowało laurki dla bóstwa.