Na co do kina? #119 Cotygodniowy przegląd premier

Do kin wchodzą również „Legiony” Dariusza Gajewskiego. To kolejne, po „Kurierze” i „Piłsudskim” dziecko słodzone w wyniku inwestycji Ministerstwa Kultury w polskie kino patriotyczne. To również najdroższy z dotychczasowych filmów dotowanych przez MKiDN z budżetem ponad 30 milionów złotych. Zainwestowane pieniądze widać w efekcie końcowym, „Legiony” to film ze świetnymi walkami, mnogimi wybuchami, brudnymi i poszarpanymi mundurami. Tym, co najbardziej cieszy, jest dobry postsynchron dźwięku, dzięki czemu dialogi i rozmowy w tle są wyraźne i to pomimo tego, że przez prawie cały seans w tle gra, bardzo nieudana, muzyka. Niestety na tych technikaliach kończą się zalety „Legionów”. Niezależnie ile pieniędzy damy słabemu reżyserowi i jak daleko każemy mu odejść od emploi, nie ma prawa dać to udanego filmu. Porażka „Legionów” opiera się na trzech filarach: fatalnym montażu, nieumiejętnej reżyserii i tragicznym scenariuszu. Co z tego, że walki są ładne, skoro ujęcia są tak pocięte, że widz się szybko gubi, kto gdzie jest i dlaczego. Co z tego, że mamy czterech głównych bohaterów, skoro żaden z nich nie jest tak naprawdę postacią i nie sposób przejmować się ich losem. Co z tego, że mamy wojnę i miłość skoro na wojnie nie wiadomo co się dzieje, bo ktoś zapomniał nadać scenom jakikolwiek kontekst, a miłość to popłuczyny po „Pearl Harbor” Michaela Baya. „Legiony” to film za długi, zabójczo nudny i pozbawiony jakiejkolwiek wartości edukacyjnej. „Piłsudski” miał przynajmniej rewelacyjnego Szyca i sporo historycznej treści rodem z podręczników. „Legiony” to film dla wszystkich ludzi, którzy marzyli o „polskim-hollywoodzkim filmie”. Macie co chcieliście. Pełna recenzja już niedługo na naszej stronie.